W listopadzie w naszym domu z Lublinie odbyło się spotkanie z grupą przyjaciół, w czasie którego świętowałyśmy między innymi stulecie naszego zgromadzenia oraz trzydziestopięciolecie misji w Polsce. Przy okazji spróbowałyśmy krótko przedstawić historię Unii. Oto ona.
30 kwietnia 1917 w celi św. Dominika w Bazylice św. Sabiny w Rzymie pięć kobiet oddaje swoje życie Bogu zobowiązując się przed kierownikiem duchowym do życia według ustalonego wcześniej Regulaminu. Prywatna konsekracja kilku kobiet o wspólnych ideałach: tak zaczyna się prehistoria późniejszego zgromadzenia zakonnego.
Początkowo każda z członkiń żyje i pracuje w swoim środowisku. Grupa funkcjonuje pod nazwą "Unia Dominikańskich Tercjarek Nauczycielek". Pomysłodawczynią i koordynatorką jest 28-letnia nauczycielka Luigia Tincani, a kierownikiem duchowym dominikanin o. Lodovico Fanfani.
1919 O. Ludwig Theissling, generał Zakonu Kaznodziejskiego, zatwierdza pierwszą Regułę dla członkiń nowej wspólnoty.
1923 Papież Pius XI nazywa je „misjonarkami szkoły”.
1923 Pragnienie połączenia życia zakonnego z misją nauczycielską zaczyna nabierać kształtów. Pierwszą siedzibą wspólnoty jest podominikański klasztor w miasteczku Gubbio w środkowych Włoszech, gdzie kilka kobiet rozpoczyna życie wspólne i wymagany przez prawo kanoniczne nowicjat. W tym samym budynku otwierają liceum ogólnokształcące o profilu humanistycznym.
1924 O. Ludwig Theissling OP przyłącza Unię do Zakonu Kaznodziejskiego (czyli uznaje ją za wspólnotę dominikańską), a biskup Gubbio zatwierdza ją jako zgromadzenie zakonne na prawie diecezjalnym.
28 sierpnia 1924 Luigia Tincani i cztery inne siostry składają w Gubbio śluby zakonne. To oficjalna data postania zgromadzenia zakonnego "Unia św. Katarzyny ze Sieny – Misjonarki Szkoły". Luigia zostaje przełożoną generalną.
1928 Śluby wieczyste pierwszych 5 sióstr.
1933 Do Unii wstępują pierwsze kandydatki z Indii.
25 stycznia 1943 dekret Piusa XII ostatecznie zatwierdza konstytucje Unii, która staje się zgromadzeniem zakonnym na prawie papieskim.
1948 Dominikanie proponują Unii prowadzenie szkoły katolickiej w Multan w Indiach. Pierwsze misjonarki wyjeżdżają z Włoch. Po dotarciu na miejsce dowiadują się, że w wyniku zmian politycznych miasto, do którego przyjechały, nie należy już do Indii, ale do nowopowstałego Pakistanu. Cztery Hinduski heroicznie decydują się przyjąć obywatelstwo pakistańskie, co pozwala im apostołować w tym kraju muzułmańskim.
1949 Na przedmieściach Rzymu zakupiono ziemię pod budowę domu generalnego.
1950 Papież Pius XII mianuje Luigię Tincani dozgonną przełożoną.
1954 Zamknięcie domu macierzystego i liceum w Gubbio. Dom generalny i nowicjat przenoszą się na Via Appia Antica w Rzymie.
1955 Umiera o. Lodovico Fanfani, współzałożyciel Unii.
1963 Pierwsze Pakistanki składają profesję zakonną.
1967 Powstanie pierwszej wspólnoty w Indiach.
1975 Zatwierdzenie tekstu Konstytucji zmodyfikowanego według wskazań Soboru Watykańskiego II.
31 maja 1976 Luigia Tincani - założycielka zgromadzenia i przełożona generalna przez kolejnych 50 lat - odchodzi do wieczności.
1976 Siostry wybierają na przełożoną generalną Annę Marię Balducci, która sprawuje tę funkcję przez 3 kolejne kadencje (18 lat).
1981 Początek misji zgromadzenia w Holandii (trwała do 2010 roku).
1987 Rozpoczyna się proces beatyfikacyjny Matki Luigii Tincani.
1989 Władze Unii, zachęcone przez Papieża Jana Pawła II, decydują się na otwarcie placówki misyjnej w Polsce.
25 września 1989 Anna Maria Martinelli przybywa do Polski. Pierwszym miejscem jej zamieszkania w Lublinie jest akademik dla sióstr zakonnych na Konstantynowie. Zaczyna intensywną naukę języka polskiego.
1990 Przełożona generalna wydaje dekret o utworzeniu w Lublinie domu zakonnego pod wezwaniem Czarnej Madonny.
19 września 1990 zgromadzenie kupuje dom przy al. Kraśnickiej 58 w Lublinie.
1990 Wspólnotę sióstr tworzą trzy Włoszki. Ich dom staje się także domem dla studentek. Anna Maria Martinelli zaczyna uczyć języka włoskiego na KUL.
1994 Rzym: śluby zakonne pierwszej Polki, Danuty Bilewicz.
1994 Dom w Lublinie staje się domem formacyjnym dla kandydatek i sióstr w formacji początkowej. Do Lublina przyjeżdżają: s. M. Adelaide Mongini, odpowiedzialna za formację oraz s. Danuta.
1999-2001 Misja Anny Marii Martinelli w Częstochowie.
2006 Zgromadzenie kupuje dom w Krakowie, którego patronem zostaje św. Jacek Odrowąż. W domu tym mieszkają dwie siostry wysłane z Lublina i kilka studentek.
2011 Dekret Papieża Benedykta XVI potwierdza heroiczność cnót Matki Luigii Tincani. Do beatyfikacji wymagany jest tylko cud uznany przez Watykan.
2013-2016 Przebudowa i rozbudowa domu w Krakowie.
28 listopada 2023 roku Anna Maria Martinelli po 34 latach misji w Polsce wraca do Włoch i zostaje włączona do wspólnoty sióstr w domu generalnym w Rzymie.
28 sierpnia 2024 minęło sto lat istnienia i misji Unii w Kościele i świecie. Dziś siostry należące do naszego zgromadzenia żyją i pracują we Włoszech, Pakistanie, Indiach i w Polsce.
W ciągu minionego stulecia wiele kobiet i dziewczyn wstąpiło do Unii szukając w niej sposobu realizacji osobistej drogi do świętości. Każda wniosła coś innego: inne wykształcenie i wychowanie, doświadczenie zawodowe, talenty i charyzmaty. A potem szły przez świat formując umysły i sumienia oraz zapalając kolejne pokolenia pragnieniem życia według Ewangelii.
Od początku istnienia zgromadzenia siostry realizują swoje powołanie pracując między innymi w placówkach publicznych jako nauczycielki i wykładowcy akademiccy. Ponadto pomagają w prowadzeniu grup parafialnych i w katechezie; piszą książki i artykuły, angażują się we współczesnych środkach masowego przekazu. Niektóre pracowały lub pracują jako lekarki, pielęgniarki czy urzędniczki. Wiele misjonarek było też zaangażowanych w funkcjonowanie dwóch instytucji edukacyjnych stworzonych przez Matkę Tincani w Rzymie: Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Maryi Wniebowziętej (dzisiejszy Uniwersytet LUMSA) oraz Instytutu Sedes Sapientiae. Obie te szkoły zostały utworzone w celu umożliwienia siostrom zakonnym dokształcania się na poziomie średnim i wyższym.
Nasze wspólnoty prowadziły lub prowadzą bursy, akademiki, uniwersytet trzeciego wieku, domy formacyjne dla nastolatek, które zapragnęły być misjonarkami, biblioteki, centra kultury, rekolekcje, szkoły katolickie (tylko w Pakistanie), szkoły i kursy pomagające w przygotowaniu dziewcząt do życia w małżeństwie i rodzinie (np. kursy kroju i szycia, gotowania, rozpoznawania płodności), a nawet (dawno temu i we Włoszech) dom formacyjny dla nastoletnich kandydatów na dominikanów.
26 grudnia 2024 roku w Rzymie rozpoczyna się w Rzymie kolejna, Piętnasta Kapituła Generalna Unii. (O tym, czym jest kapituła generalna pisałyśmy przy okazji wyborów kilka miesięcy temu, zob. https://misjonarkiszkoly.blogspot.com/2024/04/dominikanska-demokracja.html).
Jesteśmy misjonarkami, czyli osobami posłanymi przez Boga. Bóg nas powołał i posłał, dlatego w kolejne stulecie wchodzimy z ufnością i z nadzieją. Nasza założycielka uczyła nas, że:
"Trzeba iść naprzód z odwagą, z wielką odwagą, nigdy ze zniechęceniem i pesymizmem". "Mamy mieć wielką wiarę, że siła, o którą prosimy, zostanie nam udzielona, wierzyć we wszechmoc Boga, w miłość Jezusa, w Jego moc jako rozdawcy darów. Możemy zawierzyć Mu całkowicie i pokładać w Nim pełną nadzieję: otrzymamy to, co potrzebujemy, a nawet więcej niż potrzebujemy. Co powiedział Jezus? Że przyszedł na świat, abyśmy mieli życie i mieli je w obfitości (J 10,10)" (1975)
Bogu niech będą dzięki za naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość! 