Nauka Katarzyny. 4. Panowanie nad sobż

(publikujemy fragmenty przemówienia naszej siostry Giuliany Cavallini. Całość, po włosku, tu)

Jeszcze na początku działalności epistolarnej, młoda sienenka nie wahała się stawić czoło potężnemu i wzbudzającemu strach władcy Mediolanu, Bernabò Viscontiemu, by wezwać go do miłości Boga w jedności z Kościołem. Potem, z lekkością podmuchu, który przewraca zamki z kart, pokazywała mu słabość władzy: 

Cóż to za władza, która może mi być odebrana i która nie opiera się na mojej wolności? 

A potem przedstawia mu prawdziwą władzę godną człowieka: 

Gdybyś mnie zapytał, wielmożny panie: „Czy człowiek nie ma żadnej władzy w tym życiu?” – odpowiedziałabym: „Tak, posiada najmilszą, najprzyjemniejszą i najsilniejszą władzę nad miastem swojej duszy” (List 28). 

Klucz do tego miasta ma w ręku wolny wybór, a brama nie otworzy się bez naszej zgody (por. List 319, Dialog 64). Wolność – cecha, z której nie możemy zrezygnować – wiąże się z naszą godnością „stworzenia, które ma w sobie rozum” – człowieka. Komentując odpowiedź Jezusa na prośbę kobiety kananejskiej o uzdrowienie jej córki „O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz”(Mt 15, 28), Katarzyna przedstawia je w wymiarze uniwersalnym: 

O najdroższy synu w Jezusie Chrystusie ... aż do śmierci słyszymy te słowa. Wiedz, że kiedy człowiek zostaje stworzony przez Boga, słyszy te słowa: „Niech ci się stanie, jak chcesz”, to znaczy: stwarzam cię wolnym, abyś nie był poddany żadnej rzeczy poza Mną (List 69, tłum. wł.).

(koniec)

Nauka Katarzyny. 3. Projekt reformy

(publikujemy fragmenty przemówienia naszej siostry Giuliany Cavallini. Całość, po włosku, tu)

Każdy projekt Katarzyny, dotyczący społeczeństwa, opiera się na człowieku. Kiedy prosi Grzegorza XI o reformę Kościoła, nie chodzi jej o wymyślanie nowych struktur, ale tylko o oczyszczenie i udoskonalenie tego, co nazywa „ciałem mistycznym” Kościoła, to znaczy duchowieństwa; i tym pilniej, im wyższą zajmują pozycję i większą mają odpowiedzialność: 

Mocą swej władzy musisz dokonać trzech rzeczy. Przede wszystkim musisz wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i chciwością oraz nadęte pychą, czyli – złych pasterzy i przełożonych, którzy swą zgnilizną zatruwają i zanieczyszczają ten ogród. O miły nasz zarządco, byłoby naprawdę dobrze, gdybyś użył swej władzy do wykorzenienia i wyrzucenia cuchnących kwiatów. Wyrzuć je daleko, żeby nie miały już dostępu do władzy. Zmuś je, aby starały się odzyskać najpierw panowanie nad sobą, prowadząc święte i dobre życie. W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa, troszczą się tylko o chwałę Bożą i o zbawienie dusz oraz opiekują się ubogimi (List 206).[1]

Dwie inne sprawy, o które Katarzyna prosi z naciskiem, to znaczy powrót papieża do Rzymu i krucjata, są w pewien sposób podporządkowane tej pierwszej. Papież nie będzie miał możliwości oczyszczania ogródu Kościoła, póki będzie pozostawał pod wpływem mocnej władzy politycznej królów Francji. A krucjata, według Katarzyny, miała doprowadzić do pokoju między państwami europejskimi i do zatrzmania postępu Saracenów na ziemiach chrześcijańskich wschodniej Europy, a także do wyzwolenia miejsc świętych. W podboju Ziemi Świętej Katarzyna widziała też sposób na przyciągnięcie niewiernych do prawdziwej wiary i sądziła, że kiedy się nawrócą do Chrystusa, to z zapałem neofitów będą pozytywnym czynnikiem dla odrodzenia Kościoła. 

Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary. Niewierni zaś, otrzymawszy światło, osiągną wielką doskonałość cnót i jak roślina, przeniesiona z chłodu i mroku niewiary do ciepła świętej wiary i światła Ducha Świętego zaczną kwitnąć i rodzić owoce cnót w mistycznym ciele świętego Kościoła. Zapach ich cnót pomoże na pewno usunąć wady i grzechy, pychę i nieczystość występujące nagminnie wśród ludu chrześcijańskiego, a szczególnie wśród prałatów, pasterzy i przełożonych świętego Kościoła. (List 218). 

Chociaż idea wojny jako narzędzia ewangelizacji brzmi utopijnie, należy podkreślić, że wysokie pojęcie, jakie Katarzyna ma o człowieku, nie ogranicza się do jednego narodu, ale dotyczy całej ludzkości, bo każdy człowiek ma te same cechy i podobne zdolności do podniesienia się na poziom nadprzyrodzony. Dlatego dzisiejszy „niewierny” mógłby jutro mieć swój ważny udział w uzdrawianiu ogrodu Kościoła. 

[1] Katarzyna ze Sieny, Listy, wyboru, przekł. i oprac. dokonała Ludmiła Grygiel, Poznań, 2016. (Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty z listów według tego wydania) (przyp. tłum).

Nauka Katarzyny. 2. Odpowiedź miłości

(publikujemy fragmenty przemówienia naszej siostry Giuliany Cavallini. Całość, po włosku, tu)

Od swojego stworzenia, stworzonego z miłości, Bóg wymaga odpowiedzi miłości, podobnej do Jego miłości: uprzedzającej, hojnej, bezinteresownej; a by to umożliwić, daje jako pomoc bliźniego. A więc wewnętrzne prawo natury każdego człowieka staje się prawem społeczeństwa we wszystkich jego formach, staje się normą relacji międzyludzkich, zarówno w obrębie rodziny, jak i w stosunkach międzynarodowych. Zróżnicowana sytuacja różnych narodów, bogactwo lub brak zasobów, którymi dysponują są skutkami działania Opatrzności, która chce „zmusić” tych, którzy mają więcej do dzielenia się, czyli do realizacji miłości (Dialog 7). Stąd też pochodzą i ten sam mają cel różne cechy osobiste, różne warunki życia:

W tym życiu śmiertelnym, gdzie jesteście podróżnymi, związałem was węzłem miłości. Człowiek, chcąc nie chcąc, związany jest z bliźnim. Jeśli rozłączy się z nim przez uczucie przeciwne miłości bratniej, pozostaje związany z nim koniecznością. Chciałem, abyście czynami i sercem jednoczyli się z sobą w miłości; lecz skoro zatracacie miłość serca, postanowiłem nie dać nikomu z ludzi możności zaspokajania samemu wszystkich potrzeb życia ludzkiego, abyście musieli z konieczności zachować łączność przynajmniej w czynach. Każdy otrzymał w podziale zdolność szczególną i jedni muszą uciekać się do drugich, aby zaopatrzyć się w to, czego im potrzeba. Jak widzisz, rzemieślnik udaje się do rolnika, rolnik do rzemieślnika, jeden potrzebuje drugiego, bo żaden z nich nie umie zrobić tego, co wytwarza drugi. Tak samo ksiądz i zakonnik potrzebuje człowieka świeckiego, a człowiek świecki zakonnika; jedni niezbędni są drugim. I tak wszyscy. (Dialog 148).

(cdn.)

Nauka Katarzyny. 1. Prawda

(publikujemy fragmenty przemówienia naszej siostry Giuliany Cavallini. Całość, po włosku, tu)

Rajmund z Kapui określa zawartość „Dialogu” jako „naukę prawdy” i nie trzeba bardzo zagłębiać się w lekturze tej „Księgi”, by znaleźć zaproszenie:

Otwórz oko intelektu i patrz na Mnie, a ujrzysz godność i piękność mojego stworzenia, obdarzonego rozumem[1].

Godność i piękność, które przylgnięcie do Boga w miłości podniesie na najwyższy stopień.

Prawda o człowieku, prawda, która interesuje Katarzynę może być poznana tylko w relacji z Bogiem. I to jest podstawa, którą „pierwsza słodka Prawda” daje Katarzynie, rozpoczynającej poznawanie świata duchowego: ty jesteś tą, która nie jest, ja natomiast Jestem Ten, który Jest. (Życie, 92).

W ten sposób pojęcie istoty ludzkiej w umyśle Katarzyny znajduje się między dwoma przeciwnymi biegunami: całkowitej negacji – nicości stworznia jako takiego – i afirmacji, która przekracza bycie stworzonym w zjednoczeniu ze Stwórcą:

ci, którzy przyodziali ślubną szatę miłości... są drugim mną (j. w.) - tak mówi Bóg, bo są zjednoczeni z Nim w jedności woli.

Aby być w prawdzie, człowiek musi więc patrzeć na siebie samego w świetle Boga: gdyby patrzył tylko na swą nicość, mógłby stracić odwagę; gdyby patrzył tylko w otchłań bożej tajemnicy, uległby pokusie pychy. Chodzi więc nie o dwie informacje oderwane od siebie, ale o podwójne poznanie, o dwie rzeczywistości, które objaśniają się nawzajem w procesie poznawania. Kiedy człowiek pyta o przyczynę swojego istnienia, rozpoznaje w nim dar miłośc ze strony Tego, który – posiadając pełnię istnienia – jest miłością i działa tylko z miłości.

Dlaczego zatem, Ojcze Niebieski, stworzyłeś człowieka? Bardzo mnie to dziwi. Widzę – bo Ty mi pokazujesz – że nie uczyniłbyś tego, gdybyś nie ujrzeł w swojej światłości, że ogień miłości zmusza Cię do obdarzenia nas bytem (Modlitwa 4).[2]

To podwójne poznanie nie jest tylko punktem wyjścia dla Katarzyny, ale jest atmosferą, w której zostaje ona zanurzona; porównuje je do domu, w którym się mieszka, do celi, w której duch skupia się, by zgłębiać – jakby zanurzając się w głębokiej studni – tajemnicę Bożej łaski, która zniża się, by użyźnić wyschłą ziemię stworzenia; i by stamtąd podnieść się, ku świetle stworzonego świata (por. List 41).

Między człowiekiem i resztą stworzeń istnieje głęboka różnica. Odwołując się do Księgi Rodzaju, Katarzyna podkreśla dwa różne sformułowania, w których wyraża się stwórcza wola Boga: zwyczajne „niech się stanie”, które powołuje do istnienia wszystkie rzeczy, ale „uczyńmy”, kiedy chodzi o człowieka, niemal podkreślające zgodne współdziałanie trzech boskich Osób w odbiciu swojego obrazu w duszy człowieka: Moc w pamięci, Mądrość w rozumie, Miłość w woli.

Dobro największe, Ty z samej miłości uczyniłeś nas na swój obraz i podobieństwo. Gdy stwarzałeś człowieka nie powiedziałeś „Niechaj się stanie”, jak mówiłeś stwarzając rzeczy, ale rzekłeś: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam”. A miała w tym udział cała Trójca Święta, Boże Wiekuisty, formując człowieka, odcisnąłeś ślad Trójcy Przenajświętszej na ludziej duszy. Dałeś więc człowiekowi trzy władze duszy. (Modlitwa 1).

To stworzenie, które w tak szczególny sposób uczestniczy w Stwórcy, jest dla Katarzyny w centrum wszechświata: morze i ziemia, i niebo są dla niego, powietrze dla oddechu, ogień i woda by unikać skrajności gorąca i zimna, a każda inna rzecz by zaspokajać jego potrzeby życiowe. A ponieważ jest wśród nich także potrzeba piękna, niebo jest „ozdobione” ptakami, a morze rybami (Dialog, 140).

Wszystkie rzeczy stworzone są dobre i wszystkie są dla człowieka. Katarzyna stwierdza nawet, że Bóg nie stworzyłby ich, gdyby miały nam szkodzić (List 345). Ale człowiek ma pamiętać, że rzeczy są dla niego, a nie on dla rzeczy: kiedy poddaje się im, zamiast nad nimi panować, zaburza porządek stworzenia. Konsekwencje tego widzimy codziennie.

Każdy człowiek jest stworzony z miłości przed Odwieczną Miłość, i każdy jest „nową miłością”, jak to określił Dante (Raj, 29, 18).

w wieczności własnej, poza rozumieniem

wszelkim i poza wiekami, miłości

nowe Wieczysta Miłość stwarza chceniem.[3]

Paliwem waszym jest miłość – mówi Bóg do Katarzyny – bo stworzyłem was przez miłość i przeto nie możecie żyć bez miłości” (Dialog 110). Potrzeba miłości to wymaganie podstawowe, nie do odrzucenia. „Dusza nie może żyć bez miłości”, czytamy w Dialogu (51), a to samo stwierdzenie, niemal w tych samych słowach znajdujemy w pierwszej encyklice Jana Pawła II „Człowiek nie może żyć bez miłości” (Redemptor hominis, 10).

(cdn.)

---

[1] Św. Katarzyna ze Sieny, Dialog o Bożej opatrzności, czyli księga Bożej nauki, tłum. Leopold Staff, Poznań 1987 (wszystkie cytaty z „Dialogu” według tego tłumaczenia) (przyp. tłum).

[2] Św. Katarzyna ze Sieny, Modlitwy, przekładu i opracowania dokonała Ludmiła Grygiel, Poznań 1990 (wszystkie cytaty z „Modlitw” według tego tłumaczenia) (przyp. tłum).

[3] Tłum. Alina Świderska.

Polska oczyma misjonarki z Włoch, czyli wywiad z naszą Anną Marią

"W jaki sposób mogłaby Siostra ocenić swój 30-letni pobyt na misji w Polsce...?"

Odpowiedź na to i inne pytania skierowane do naszej Anny Marii przeczytacie na lubelskiej stronie internetowej Gościa Niedzielnego: https://lublin.gosc.pl/doc/6271459.Siostra-z-Wloch-Nauczcie-sie-doceniac-prace-waszych-poprzednikow

Spotkamy się

 „Spotkamy się kiedyś u studni…”, zaczerpniemy wody, odetchniemy, jak po wędrówce, albo w jej trakcie... Posłuchamy opowiastek, plotek, trochę mądrości, trochę codzienności… Kogoś zobaczymy po latach, a ktoś inny przecież dopiero, co u nas był… a jeszcze innego zobaczy się po raz pierwszy, ale i tak to przecież stary znajomy…

„Spotkamy się kiedyś u studni…”

Jezus usiadł przy studni Jakuba. To była studnia bardzo konkretna, z wodą, miejscem do odpoczynku. Przychodzili tam konkretni ludzie, jak ta Samarytanka, czy właśnie Jezus z Apostołami.

Ale ja też tam czasem siadam. Siadam, słucham, rozmawiam, czasem popłaczę ze zmęczenia, ale i nabieram sił, dostaję Wody Żywej… I nie siadam tam sama. Ile ludzi jest tam ze mną! I tych dawno nie widzianych i tych spotykanych na co dzień. Ilu z nich nawet nie wie, że tam ze mną jest? A ilu jeszcze dołączy w czasie?

Spotkamy się kiedyś… Kiedyś? A może to „kiedyś” już trwa? 

Dominika

Nie ma Mszy - a tak pragnę Jezusa w Eucharystii

Chcemy podzielić się z Wami świadectwem świeckiej kobiety mieszkającej w Lombardii we Włoszech, gdzie od końca lutego nie można odprawiać Eucharystii z ludem. (Pisałyśmy o tym już tu: http://misjonarkiszkoly.blogspot.com/2020/03/wiesci-z-wloch-czyli-o-koronawirusie-w.html). Ta pani jest lekarką, mężatką i mamą.  Bardzo brakuje jej Eucharystii.

To świadectwo 1 marca dostała jej rodzona siostra, z którą jesteśmy we wspólnocie. Tekst przytaczamy w całości z tłumaczeniem na polski.
 To wszystko wydaje się tak nierealne, absurdalne. Nie możemy żyć bez niedzieli. Nie chodzi o to, że chcemy wypełnić przykazanie: to głębokie pragnienie duszy, która pragnie przyjąć Jezusa. To pragnienie Marii Magdaleny, która pragnie i płacze, bo chce ciało Jezusa.
Dzisiaj naprawdę wydawało się, że Maria Magdalena krąży po kościołach w poszukiwaniu jakiejś Mszy. Ból połączony z niepokojem i z prośbą o przebaczenie za wszystkie Msze, w których uczestniczyło się z obowiązku, za wszystkie Komunie przyjęte bez szacunku, za te wszystkie chwile, w których traktowaliśmy modlitwę jako ciężar, jako obowiązek.
Mamy ten ogromny dar i nie zdajemy sobie z tego sprawy: możemy pójść do kościoła, ile razy chcemy, możemy pójść na Mszę w dni powszednie i swiąteczne; tu w mieście mamy jeszcze wystarczająco dużo księży, którzy dla nas odprawiają; jesteśmy w kraju, w którym wyznawanie religii jak na razie należy do naszych wolności; ale te wszystkie dary nie wydają nam się być darami, uważamy je za oczywistość.
Drodzy księża, spróbujcie nie odprawiać przez kilka dni... Może przydałoby się trochę postu eucharystycznego także i wam".

Zdjęcie z adoracji - nie ma związku z opisaną historią

Come sembra tutto così irreale, assurdo. Senza la domenica non possiamo vivere. Non è precetto che vogliamo adempiere :è un profondo  desiderio dell'anima che desidera ricevere Gesù. È il desiderio della Maddalena che anela e piange perché vuole il corpo di Gesù. Oggi sembrava veramente che la Maddalena si aggirasse di chiesa in chiesa anelando ad una Messa. Una pena unita ad una inquietudine e ad una richiesta di perdono per tutte le Messe celebrate per dovere, per tutte le comunioni ricevute senza rispetto, per tutte le volte che abbiamo vissuto la preghiera come un peso, come un obbligo. Abbiamo un dono grandissimo e non ce ne accorgiamo : possiamo andare in chiesa tutte le volte che vogliamo, possiamo andare a Messa sia nei giorni feriari che festivi, abbiamo ancora almeno qui in città abbastanza sacerdoti che celebrano per noi, siamo in un Paese in cui la religione per adesso è libera ma tutti questi doni non sembrano dei doni perché sono scontati.  Provate voi Sacerdoti a non celebrare per qualche giorno... magari un po' di digiuno eucaristico servirebbe anche voi.

Wieści z Włoch, czyli o koronawirusie w akcji

Dom generalny naszego zgromadzenia mieści się w Rzymie i w związku z tym mamy z pierwszej ręki informacje na temat tego, jak Włochy walczą z koronawirusem i jaka jest sytuacja ludzi wierzących w tym kraju.

 ***

Jeszcze nie znamy nikogo chorego, ale prawdopodobnie to tylko kwestia czasu. W samym Lacjum – regionie na terenie którego mieści się Rzym – jest w tej chwili już 110 osób zakażonych i 3.000 takich, które przechodzą kwarantannę w domu. W Rzymie rozkwit zachorowań jest spodziewany za tydzień, między innymi z tego powodu, że dużo ludzi teraz się przemieszczało i część młodych mieszkańców Rzymu w ostatnich dniach nie zrezygnowała z nocnego życia ("Nocnego życia" w znaczeniu wychodzenia z domu i spotykania się na ulicy czy w barach ze znajomymi i nieznajomymi). Od wczoraj jest to niemożliwe, bo bary muszą być zamknięte od godziny 18:00 do szóstej rano. Ale kto już się zaraził, temu nowy dekret rządu nie pomoże… U co dziesiątej osoby zarażonej rozwija się tak rozległe zapalenie płuc, że chory ląduje na intensywnej terapii, pod respiratorem, na wiele dni. 

Służba zdrowia dwoi się i troi, żeby jak najszybciej odnaleźć, odizolować i leczyć zakażonych. Od 20 lutego do 6 marca wykonano około 36.000 testów na obecność wirusa. Początkowo badano tylko osoby, które przyjechały z Chin. Pierwszy przypadek „rodzimy” został potwierdzony 20 lutego 2020, a do dzisiaj, 10 marca, stwierdzono we Włoszech aż 10.149  zakażeń: z czego 1.004 osoby już wyzdrowiały, a 631 zmarło. A zdiagnozowanych chorych albo zakażonych jest w tej chwili 8.514 (877 na intensywnej terapii). W samej Lombardii na 10 milionów mieszkańców jest 4.427 osób chorych albo zdiagnozowanych jako zarażone (z czego 466 osób na intensywnej terapii). Kolejnych 371 osób w Lombardii czeka na wyniki badań laboratoryjnych...*

Mapa zagęszczenia przypadków koronawirusa we Włoszech w podziale na prowincje.
Stan na wieczór 10.03.2020

Umierają głównie ludzie starsi albo schorowani, ale choroba uderza też w ludzi młodych i zdrowych. Główne i pierwsze ognisko zakażenia jest właśnie w Lombardii – Lombardia to mniej więcej okolice Mediolanu – bo pewien młody przedstawiciel handlowy, nie mając objawów choroby, przez jakś czas rozwoził wirusa po całej okolicy… Wyobraźcie sobie, że ten pierwszy zdiagnozowany pacjent z koronawirusem ma 38 lat i jest na intensywnej terapii od 19 lutego. (Dziś podano, że jest w stanie oddychać samodzielnie i po dwudziestu dniach został odłączony od respiratora. Natomiast jego żona – kobieta w ósmym miesiącu ciąży – jest w dużo lepszym stanie i wyszła już ze szpitala).

Rząd włoski, widząc lawinowy przyrost zachorowań na północy kraju, wprowadzał różne środki zaradcze, żeby ograniczyć liczbę zachorowań. Z różnym skutkiem. Teraz przeszedł do środków zaostrzonych, w tym zakazu zgromadzeń i ograniczenia przemieszczania się. Dekret rządowy nazywa się krótko: „Zostań w domu”.

W całych Włoszech do 3 kwietnia dekretem rządu są zabronione wszelkie spotkania, świeckie i religijne, w których mogłoby uczestniczyć więcej ludzi: spotkania, kongresy, zjazdy, przedstawienia, wszelkiego rodzaju imprezy sportowe, nawet takie, które byłyby organizowane w miejscach prywatnych albo na otwartym powietrzu. Są odwołane lekcje w szkołach wszelkiego poziomu i typu oraz zajęcia na uniwersytetach. Mają pozostawać  zamknięte - pod groźbą zamknięcia działalności przez służby porządkowe - puby, dyskoteki, muzea, biblioteki, sale gimnastyczne, baseny, świetlice, kluby seniora itp. W niektórych więzieniach wybuchły zamieszki, bo wszędzie wprowadzono zakaz odwiedzin.

Biskupi doprecyzowali, że w związku z zaostrzonymi przepisami sanitarnymi kościoły mogą być otwarte, ale do 3 kwietnia nie można w nich odprawiać Mszy z udziałem wiernych, nawet Mszy pogrzebowych. Nie ma żadnych spotkań grup parafialnych, katechizmu dla dzieci i młodzieży. Niektóre parafie dają możliwość indywidualnej adoracji Najświętszego Sakramentu, ale proboszczowie proszą o zachowanie „bezpiecznej odległości” pomiędzy osobami obecnymi w kościele. 

Wspólnoty, które są w stanie celebrować Eucharystię we własnym gronie, robią transmisje na Fb i YouTube. Np. w parafii San Gaspare del Bufalo w Rzymie codziennie jest adoracja Najświętszego Sakramentu oraz transmisja Mszy przez Internet.

Ludzie wierzący organizują się pomiędzy sobą na szczeblu lokalnym, wśród znajomych, we wspólnotach, w parafiach, w grupach parafialnych. Umawiają sie na konkretne godziny i każdy modli się w swoim domu. W Internecie jest też opisana inicjatywa ludzi świeckich przypominająca Żywy Różaniec: ludzie wybierają konkretną godzinę modlitwy i deklarują się online. Inicjatywa nazywa się "Corona(anti)virus" ("corona" to słowo oznaczające też Różaniec jako przedmiot). Link do inicjatywy: http://www.recode.digital/corona-anti-virus/  

Ta epidemia jest też wielkim ciosem we włoską gospodarkę. Szpitale pękają w szwach. Całkowita blokada ruchu turystycznego uderza bezpośrednio w bardzo wielu ludzi, którzy żyją z turystyki i usług, w tym handlu. Wiele zakładów pracy nie pracuje. Skoro zamknięte są szkoły, świetlice itp, to trzeba zająć się dziećmi. Ludzie biorą urlopy; kto może, pracuje w domu i z domu nie wychodzi. 

 ***

Do czego Pan nas wzywa? Oczywiście, przede wszystkim do wiary w Jego obecność i Jego działanie w tej sytuacji. Bo cała ta epidemia może też być wielką szansą na przebudzenie wiary we Włoszech. Kiedyś jakiś ksiądz powiedział, że z jego doświadczenia duszpasterskiego wynika, że we Włoszech wielu ludzi wraca do Boga właśnie doświadczając cierpienia, kruchości życia…

W diecezji rzymskiej środa, 11 marca, ma być diecezjalnym dniem postu i modlitwy w intencji całej tej epidemii. Modlitwy o zdrowie dla chorych. O siły dla lekarzy. O wzrost wiary, nadziei i miłości dla wszystkich. Za chory personel medyczny. Za tych, co się boją epidemii. Za tych, którym brakuje dostępu do Eucharystii. Za tych, którzy są w żałobie. Za tych, dla których ta choroba będzie ostatnią próbą przed przejściem do wieczności. 

Przyłączcie się do nas: Kościół jest jeden i ten sam, czy włoski, czy polski. Cierpi Kościół powszechny i cierpią jego dzieci. Módlcie się też za nas, o nawrócenie nas wszystkich (stale potrzebne) i o to, by ludzie przestrzegali zaleceń służb sanitarnych. Zwłaszcza absolutnego zakazu wychodzenia z domu dla objętych 14-dniową kwarantanną i tych zarażonych, którzy nie mają objawów choroby. Bo 50% (5 osób na 10 zarażonych) nie ma ŻADNYCH objawów, chociaż może zarażać innych. 

Nie wiemy, kiedy to się skończy, bo jeszcze się na dobre nie zaczęło.
Niczego nie wiemy, za wyjątkiem tego, że w życiu i w śmierci należymy do Pana.

Sabina

* Mapa na obrazku i dane liczbowe pochodzą z oficjalnych danych Obrony Cywilnej ("Protezione Civile"); stan z dnia 10 marca 2020 o godz. 18:00. Link bezpośredni. 

** 11 marca, godz. 20:00. Wszystkie dane liczbowe są już nieaktualne, no poza ilością mieszkańców Lombardii. Minęły 24 godziny i samej w Lombardii odkryto 1300 osób zarażonych. W całych Włoszech zmarło kolejnych 197 osób, a 1045 jest na intensywnej terapii.
Godz. 22:30. Rząd włoski od jutra zamyka wszystkie sklepy - poza spożywczymi, aptekami i wysyłkowymi - ; zamknięte będą bary, lodziarnie, puby, lokale usługowe typu fryzjer czy kosmetyczka. Będą działały poczty, banki, transport publiczny i transport rzeczy (dostawy), usługi typu hydraulik czy stacja benzynowa.

Na rzymskich uczelniach zaczęły się się zajęcia w systemie zdalnym (wideokonferencje itp.).
Dziś słyszałam o pierwszych obronach prac dyplomowych przez Internet: na uniwersytecie LUMSA przewodniczący komisji egzaminacyjnej był na uczelni, podchodzący do egzaminu i reszta komisji w domach, każdy z kamerą internetową i ekranem przed sobą.

12 marca 2020. W razie kontroli na ulicy można dostać grzywnę - 206 euro - jeśli powód do wyjścia z domu nie jest konieczny (można jechać na zakupy, do lekarza, do pracy, ale nie na obiad do cioci).
Policja zbiera oświadczenia na piśmie, żeby je móc skontrolować.

Wszystkie osoby, które u nas pracują, mają już obowiązkiwe zaświadczenia, gdzie pracują i że nie mogą pracować zdalnie.
Ach, gdyby ludzie tak bali się grzechu, jak boją się koronawirusa...
*
Rzym wygląda trochę jak wymarłe miasto.
*
Za oknem cudowna wiosna i ptaki śpiewają jak w maju w Polsce.