Dar

Bóg jest Trójcą, a więc Wspólnotą; Wspólnotą, związaną więzią miłości danej i przyjętej. Oto Ojciec oddaje Synowi to wszystko, kim jest (za wyjątkiem bycia Ojcem); a Syn to wszystko przyjmuje; a Ich więź miłości jest tak mocna, że ta miłość także jest Osobą Trójcy: to Duch Święty. A więc w tym, co w Bogu jest najbardziej wewnętrzne i własne, jest logika daru: daru ofiarowanego i przyjętego.

A teraz o nas: jesteśmy stworzeni “na obraz i podobieństwo Boga” - Boga, który jest Trójcą. A więc, w jakiś sposób, także o nas można powiedzieć, że logika ofiarowanego i przyjętego daru jest tym, co w nas najbardziej wewnętrzne, najgłębsze, najważniejsze: że to właśnie określa, kim jesteśmy.

Ale żeby dar był darem, musi być nie tylko ofiarowany, ale i przyjęty. W życiu Boga - Trójcy to właśnie się dzieje, na miarę Boga, a więc w sposób przewyższający swą intensywnością nie tylko jakiekolwiek nasze doświadczenia, ale i możliwości naszego języka. Oto Ojciec oddaje wszystko, a Syn - podobnie - wszystko przyjmuje.

 My tak nie umiemy, nie tylko z powodu ograniczonej ludzkiej natury (ograniczonej - jak wszystko, co stworzone; tylko w Bogu nie ma żadnych granic), ale i z powodu naszych grzechów.

Ale możemy się uczyć; uczyć się, jak ofiarowywać dobro innym i jak je przymować. Tak, także przyjmowanie jest bardzo ważne, bo jeżeli dar nie zostanie przyjęty, to w jakiś sposób przestaje być darem.

A więc dar - by w pełni stać się darem - musi być przyjęty... ale i odwrotnie: coś, co jest przyjęte, staje się w jakiś sposób darem, czy raczej - może ujawnić swój charakter daru. Dotyczy to także - a może przede wszystkim - naszego życia: jeżeli ktoś mnie przyjmie, zaakceptuje, pokocha - potraktuje moje istnienie jako dar - to pozwoli mi odkryć, że rzeczywiście: moje istnienie jest darem; jest darem od Boga i może stać się darem dla Boga i dla ludzi. W ten sposób ktoś, kto mnie przyjmuje, pozwala mi odkryć, kim jestem i pozwala mi stać się sobą. I wtedy bardziej staję się zdolna do ofiarowania mojego życia innym.

A więc dziękuję wszystkim, którzy mnie przyjmują - i w ten sposób pomagają mi stać się właśnie mną.

 Magda

Wesołych Świąt!

 
Oto nadszedł czas świętowania Narodzenia Naszego Pana, Jezusa Chrystusa!

Niech ten czas będzie dla nas wszystkich  - czasem odkrywania Miłości „Boga, który tak ukochał świat, że Syna dał, abyśmy mieli życie wieczne” (Ewangelia wg św. Jana 3,16).

Wesołych Świąt!

Misjonarki Szkoły

Adwent...

... czyli oczekiwanie.
Czekamy (albo i nie) na Boga: na Jego przyjście, na Jego pomoc. Na Zbawienie - na Zbawiciela.


Ale...
... czeka także Bóg: czeka, aż pozwolimy sobie pomóc, aż się zatrzymamy i Go zauważymy, aż się troszeczkę (przynajmniej tyle!) na Niego otworzymy - aż pozwolimy Mu kochać nas; aż przyjmiemy Jego miłość.


Można powiedzieć, że dla Boga zawsze jest Adwent.


(myśli spisane z kazania - MS)

Uwagi św. Katarzyny ze Sieny dla sprawujących jakikolwiek rodzaj władzy

Ostatnio, z grupą Trzeciego Zakonu Dominikańskiego przeżyliśmy trzydniowe rekolekcje na Jamnej, mając za nauczycielkę naszą drogą współsiostrę - św. Katarzynę ze Sieny. Miło nam było jej słuchać, dać się jej prowadzić i przyjąć słowa tak cenne i potrzebne dla nas. Słowami, które od niej usłyszeliśmy, dzielimy się rownież z Wami, czytelnikami tego bloga:

Nie ma takiego człowieka, który by poznawszy samego siebie, popadał w pychę z racji urzędu, zaszczytu czy sprawowanej władzy. Nawet gdyby panował nad całym światem, uzna, że jest niczym, gdyż jego przeznaczeniem jest śmierć. Dla władzy bowiem, tak jak dla innych, przemijają i giną nędzne rozkosze tego świata; nie może on ich zatrzymać, gdyż życie, zdrowie i wszelka stworzona rzecz przemija jak wiatr. Cóż to za władza, która może mi być odebrana i która nie opiera się na mej wolności?

Czy wtedy człowiek nie ma żadnej władzy w tym życiu? Tak, ma władzę nad miastem swojej duszy. Miasto owo jest tak potężnie ufortyfikowane, a władza nad nim jest tak silna, ze nie może nam go odebrać ani szatan, ani stworzenie, jeżeli sam tego nie zechcesz. Tego miasta nie traci się w żadnej wojnie, tylko przez grzech śmiertelny wtedy, gdy człowiek traci swą godność i staje się niczym. Jednak nikt nie może nas zmusić do popełnienia najmniejszego grzechu, bowiem Bóg umieścił nasze „tak” i „nie” w najmocniej obwarowanej części naszego miasta, to znaczy w wolnej woli. Śmiało, bracie! Chwyć mocno władzę nad miastem twej duszy.

Oby te słowa Św. Katarzyny pomogły nam przeżyć owocnie nasz Adwent 2011!
Anna Maria