maja 31, 2016

Czas dziękowania

Zawsze jest za co dziękować. Ale dziś tych powodów jest więcej. 

Dziś w sposób szczególny dziękowałyśmy za życie naszej Matki, Luigii Tincani. Zmarła dokładnie 40 lat temu, 31 maja 1976 roku. Dlatego dzień dzisiejszy był okazją do dziękowania za wszelkie dobro, jakiego doświadczyłyśmy od niej, a przez nią od Pana Boga. Przede wszystkim za łaskę wspólnego powołania na drodze do świętości. 

Dziękowałyśmy za śliczne świeże kwiaty do kaplicy, którymi zostałyśmy obdarowane. Lilia, róże, piwonie. Coś niesamowitego - co jedno to piękniejsze! Jedna pani na moją uwagę, że kwiaty od niej stoją zawsze nadłużej, odparła ze łzami w oczach: "bo z miłością darowane". 

Dziękowałyśmy za dziesiąty rok naszej obecności w Krakowie, który właśnie dziś się zakończył. 1 czerwca 2006 roku do naszego domu w Krakowie przeprowadziły się z Lublina dwie pierwsze siostry: Anna Maria i Ola. Od tamtego dnia liczymy historię Domu św. Jacka przy ul. ks. F. Machaya w Krakowie. 

I dostałyśmy podziękowania. Podziękowania za kolejną edycję kursu włoskiego dla początkujących, która właśnie dziś się zakończyła. Nasza niestrudzona Anna Maria wzbudziła u niektórych prawdziwy entuzjazm dla nauki języka włoskiego. A na koniec dostała dyplom "Dla najlepszej nauczycielki świata". I pytanie: Kiedy ​po wakacjach będzie ciąg dalszy?

Sabina


-- 
Unia św. Katarzyny ze Sieny - Misjonarki Szkoły
ul. ks. F. Machaya 24
30-135 Kraków
tel. (12) 63 663 77
Czytaj dalej »

maja 26, 2016

Dręczące pytanie

Jestem wolontariuszką Światowych Dni Młodzieży w Krakowie. W związku z tym w ostatnią niedzielę pomagałam w prowadzonym przez wolontariuszy parafialnym punkcie informacyjno-sklepikowym. W parafii pojawiłam się tylko na mój dyżur, bo miałam potem iść śpiewać na innej Mszy. Uklękłam blisko wyznaczonego mi miejsca przy głównym wejściu i byłam świadkiem sceny, która nie daje mi spokoju.
Msza dla dzieci. "Uczestniczy" w niej też około 70 osób zlokalizowanych przede mną i na schodach zewnętrznych, chociaż wewnątrz wielkiego parafialnego kościoła jest jeszcze wiele miejsc siedzących.
Klęczę..., śpiewam..., patrzę..., modlę się..., myślę...
Zadaję sobie retoryczne pytanie: czy ci ludzie zdają sobie sprawę, że biorą udział w wielkim cudzie? Większość z nich jest za ogromnym filarem, więc ani nie widzi ołtarza, ani nie słyszy dokładnie tego, co, dzieje się przy ołtarzu, ani nie odpowiada wyraźnie na słowa kapłana. Część opuszcza kościół już w trakcie udzielania Komunii św. Nikt z nich nie przystępuje do Komunii św...
Klęczę..., śpiewam..., odpowiadam na wezwania księdza..., modlę się...
Co jeszcze mogę zrobić, by ktoś - kto stoi w drzwiach kościoła nerwowo spoglądając na zegarek - pozwolił wejść do swojego życia żywemu Bogu obecnemu w Eucharystii?
*
Każdego dnia na milionach ołtarzy świata dokonuje się największy z cudów: przemiana zwykłego opłatka i zwykłego (dobrego!) wina w prawdziwe Ciało i Krew naszego Pana i Boga, Jezusa Chrystusa. Nic nie widać, a cud największy; Bóg dzięki wierze dostępny w całości.
Ale rozejrzyjmy się: czy w nas nie ma jakiegoś niedowiarstwa? Czy wokół nas nie ma takich, co nie wierzą? Może niekoniecznie apostatów, ale takich, którzy teoretycznie są katolikami, ale... Właśnie: "ale". Którzy są w Kościele i kościele tylko formalnie.
Jak możemy im pomóc?
Co możemy zrobić, by Bóg był poznany i ukochany?
*
Prośmy Ducha Św., aby otwierał nasze serca i oczy. Aby uzdalniał nas do bycia apostołami w szkole, w pracy, wśród znajomych. Czasem niewiele potrzeba, aby stać się dla kogoś świadkiem Boga żywego.
Pan (Bóg) jest z nami i chce nas do tego uzdalniać. Daje nam siebie, daje na Swoje Słowo. Czasem chce umacniać moją i Twoją wiarę przez cuda eucharystyczne, w których pokazuje naocznie i namacalnie, że On rzeczywiście JEST. Te cuda działy się i dzieją się, także dziś, na naszych oczach! Dawno temu w Lanciano, w Poznaniu; w naszych czasach w Buenos Aires (1996 rok), w Sokółce, w Legnicy...
Może dziś, w Uroczystość  Bożego Ciała, warto znaleźć chwilę czasu i przeczytać chociaż fragment wspaniałej i rzeczowo napisanej książki p. Henryka Bejdy, "Cud eucharystyczny", Rafael Kraków 2012 (opisuje między innymi to, co stało się w Sokółce i Poznaniu). Wydawca udostępnił całą książkę w formie elektronicznej - darmowy pdf do pobrania ze strony: http://media.rafael.pl/Cud_eucharystyczny.pdf 
Sabina
Czytaj dalej »

maja 05, 2016

"Chrystus Pan w niebo wstępuje...

..., niech się wierny lud raduje!" (z pieśni)

W wielu krajach dziś jest święto Wniebowstąpienia Pańskiego. I dziś mamy nadzieję, że razem z Nim wchodzi do nieba nasza siostra Benedykta (ur. 12.01.1915, zm. 05.05.2016). Tak, tak... ona naprawdę miała 101 lat.

Urodzona w 1915 roku w Indiach, jako młodziutka dziewczyna wyjechała ze swojego kraju do Rzymu, żeby być dominikanką "jak ona" (święta Katarzyna na obrazie Matki Bożej Różańcowej w rodzinnej parafii). W wieku 21 lat złożyła w Rzymie śluby zakonne. Był 14 września 1936 roku. 

"Sister Benedicta" była jedną z sióstr, dzięki którym powstała i rozwinęła się misja naszego zgromadzenia w Pakistanie, który stał się dla niej drugą ojczyzną. Przeżyła w naszym zgromadzeniu ponad 80 lat, a Pan obdarzył ją zdrowiem do później starości - jeszcze kilka lat temu powtarzała z najmłodszymi siostrami literaturę angielską... 

Odeszła do Pana w Święto Wniebowstąpienia Pańskiego. Niech chwali Go na wieki i odpoczywa w pokoju!




Czytaj dalej »
Labels:
, ,
Subskrybuj: Posty (Atom)